Sanirim bu kis boyunca bastan sona, her bir gun yalnizca bunu yaptim: sıkılmak! Acaba bu kadar gunesi seven ben, karanlik bir memlekette yasadigimda mutsuz olacak miyim? Mumkun mu? Hayir, cunku hayat isigim yanimda olacak maaaan. O zaman dunyanin herhangi bir yerinde olmak ne fark eder ki? Yaninda olmasini istedigin insan, hic ayrilmamacasina yaninda kalacaksa yerin ne onemi var ki? Hic bi onemi yok!
Ama yine de sikilmaktan kendimi alamama sebebim cevremdeki yalan insanciklar. Yazik ki kendi dunyalarinda her seyden soyut, iyi insanlar olarak yasadiklarini dusunuyorlar ama aydinlanmaktan cok uzaklar. Cunku kendine bakmayi bilmeyen kisi aydinlanamaz. Baskasindan bir seyler bekleyebilecek kadar kendine guvenen bir insan olamadim. Kimseden, kimseden, hic kimseden. Sanirim hic anlamayacagim. Gerek de yok zaten. Hayatimin boyle bos ve anlamsiz gecmesi gereken toplamda 130 kusur gunu var. Umarim kendimi cok sikmam, ben bana lazimim. Daha vok gezicez. Burda da paylasicaz. Milat olacak, yuce bir el, sihirli bir baslangic olacak. Gercek dostlarimdan ayri kaldim bir suredir, ondan bu melanloli. Derhal gorusulmeli.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder