Tek bir satiri saatlerce dusunmek...

Beni en cok korkutan sey sanirim. Daha iyi yazabilmeyi ummak icin daha cok okuyor olmak gerekiyor. Daha cok okuyabilmek icin zaman gerekiyor. Zamanim yok mu benim? Var! Hem de nasil. Dans programlari izlemek yerine kitap okumak nasil fikir?

İsyerinde rutin gunlerden biri, tek olaganustu sey, masamda yalnizca cay yerine bir bardak cay ve bir kupa kahve olmasi, ikisi de sicak... Kulagimda kulakligim, yil sonu gelmis. Yine bir yil sonu, bir onceki daha dun degil evelsi gundu...Evelsi diye bir kelime var mi? Neyse.

Kahvemi icmeye karar verip, cayi sogumaya terk ediyorum. Gelecegimin neye benzeyecegini dusunurken pasparlak, apaydinlik bir isiktan ve huzurdan baska hic bir sey kestiremiyorum. Bildigim tek sey varsa fiziksel olarak uzak kaldikca dostlarimi burada gordugumden daha cok dusunecek, daha cok arayip soracagim. Yarin bile ne olacagimi bilmezken boyle planlar yapmak
gercekten komik ama hayallerimi kurarken asla korkak olmamayi ogrenmeliyim. Yillarin benden aldigi tek sey bu! Dusunmeden yazabilsem?

Bizim karakteristik ozelligimiz onyargili olmaktir. Biz derken bizim milletten bahsediyorum, Turk olarak siniflanan insan toplulugu, sinirlari belli, kapasitesi belli, neleri yapamayacagi belli. Olumsuz toplumuz vesselam. Neyi yapacagimizi degil, neyi yapamayacagimizi dusunur, ona karar veririz ilk once. Tam tersi yetistirilen insanlara simarik gozuyle bakariz. Halbuki aksine, neye sahip olabilecegini bilen ve kendini seven insanlardir onlar. Bu kadar onyargili ve yetistirilme tarzi ne olursa olsun toplum etkisi yansitan bizler, tabiki dunya insani olabilmekte sikintilar yasiyoruz. Onu birak en kucuk yaratici cabamiz: 'bu ne lan puhahaha mal misin?' diyen-en yakin arkadas-in sozde akilliligini ve zekasini kanitlayan elestirisiyle son buluyor. Yazarken tereddut etme, 50 kere dusunme nedenim budur! Elestirilmekten korkmak. Yani elestiri de degil, dalga gecmek mevhumu var bizde...

Gecenlerde tvde bir program izlerken sordum 'ya bu insanlar nasil cikiyor televizyona? Hic mi akrabasi yok, hic mi arkadasi yok bu adama 'ulan deli misin divane misin?' diyecek, hic mi arkadas grubu yok hayati boyunca dalga gececek?'. Sonra dusundum: ben de Turk toplumunun yetistirdigi bir birey, dunya insani olmaktan son derece uzak bir insanim. Ama tek ogrendigim sey, bunun kendini tekrarlayan negatif bir cikarim degil, aksine, bunlari beyin suzgecinden gecirmis ve kurtulabilecegine inanci sonsuz, kendinin farkinda, kibirsiz birinin tarafsiz tahlilleri olarak algilanmasi gerektigidir.

Baksana yolum uzun, bir cumle yazip arkasindan nasil anlasilmamasi gerektigini anlatiyorum. Durum vahim, durumumu vahim! Kahvemi de bitiremeden masamdan aldilar zaten. Hem caydan hem kahveden oldum. Acgozluluk konu disi olsa da kotu sey, yazin bi yere!